เรามักจะตกหลุมพรางแบบเดิมๆ
หลุมแบบที่รู้ว่ายังไงก็ไม่สามารถอยู่ในนั้นได้ตลอดไป
เรามักจะรีบตะเกียกตะกายปีนขึ้นมาจากหลุม
นั่งอยู่ปากหลุม มองลงไป และร้องไห้
มันเศร้าเกินไป...ที่เห็นความกลัวของตัวเองชัดเจน
มันเศร้าเกินไป...ที่รู้จักมันดีขนาดนั้น
มันเศร้าเกินไป...ที่เป็นอย่างนี้ซ้ำวน ครั้งแล้วครั้งเล่า
เราอ่อนแอเกินไปที่จะอยู่ในหลุม
แม้ว่าในนั้นจะแสนอบอุ่น
แม้จะรู้ว่า เมื่อปีนขึ้นมาเมื่อไหร่ เราจะต้องนั่งร้องไห้ก็ตาม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น