จากหมูตัวเล็กกระจึ๋งเดียว

"มันเป็นเรื่องยากที่จะกล้าหาญ" พิกเลตพูด สูดน้ำมูกนิดๆ "ในเมื่อเราตัวเล็กกระจึ๋งเดียว"

แร็บบิต ผู้ซึ่งลงมือเขียนอะไรยุกยิกไปบ้างแล้ว เงยหน้าขึ้นมองและพูดว่า

"เพราะตัวเล็กมากน่ะสิ นายถึงมีประโยชน์ในการผจญภัยที่กำลังรอเราอยู่"

สำหรับพิกเลตแล้ว   พูห์ร้องเป็นเพลงว่า...

สัตว์น้อยตัวจ้อยผู้แสนขี้อาย

ฝันอยากกลายกลับกล้าสูงใหญ่

มันมัวรีรอลังเล อ่อนไหว

รอโอกาสได้มีชีวิตชีวา

แต่เวลาแล่นฉิวผ่านเลย

โอกาสเกิดแล้วตายใหม่...

หากกลัวรีรอไม่ทำสิ่งใด

คงบินไม่ได้แม้มีปีกงาม

แต่ 'ตัวตน' อันกล้าสามารถ

ที่เธออยากเห็นและเป็นเสมอ

ไม่มีใครทำให้ได้นะเออ

เธอต้องสร้างด้วยความพิเศษของเธอเอง

เธออาจเป็นดั่งดาวนำทาง

ได้ฉายแสงสว่างของเธอเสมอ

หากเธอใช้ความพิเศษของเธอ

อีกทั้งยอมเป็นเกลอกับเธอเอง

ส่วนความอ่อนไหวอันน่าอับอาย

ที่อยากให้หายวับไปเสมอ

อย่าได้ดูถูกมันเชียวนะเออ

เผลอเผลอมันอาจช่วยเปิดประตู

พาเธอสู่โลกกว้างไกลหลากหลาย

ที่คนมากมายอาจไม่เคยรู้

แล้วความภูมิใจที่เธอมีอยู่

จะนำเธอสู้ชีวิตต่อไป

มันจะไม่พาเธอดิ่งเหว

มันจะไม่พาความล้มเหลวมาผลักไส

แต่มันจะทำให้เธอรู้ต่อไป

ว่าในความตัวเล็กนั้น...ยิ่งใหญ่นา

จากหนังสือ เต๋อแบบพิกเลต (The Te of Piglet) 

เขียนโดย Benjamin Hoff แปลโดย อัจฉรา ประดิษฐ์ 

เพิ่งได้หนังสือเล่มนี้จากงานสัปดาห์หนังสือปีนี้ ด้วยความเป็นพิกเลต และปกสีหวาน ทำให้ตัดสินใจไม่ยากเลยที่จะจ่ายเงินซื้อ "มันเป็นเรื่องยากที่จะกล้าหาญ ในเมื่อเราตัวเล็กกระจึ๋งเดียว" ประโยคนี้ของพิกเลตสะท้อนความเป็นหมูน้อยขี้กลัว ที่อ่านแล้ว 'เห็นตัวเอง' 

Benjamin Hoff เล่าปรัชญาตะวันออก ผ่านมุมมองของ ตัวละครต่างๆในวรรณกรรม วินนี่ เดอะ พูห์ ซึ่งเล่มนี้พระเอกคือ พิกเลต หมูสีชมพูตัวจิ๋วที่ตัวเล็ก ช่างฝัน ขี้กลัว อารมณ์อ่อนไหวและอ่อนน้อมถ่อมตน Hoff อธิบายไว้ว่า

 "เต๋อ มีความหมายตามตัวว่า คุณธรรมที่กระทำออกมา เป็นคุณสมบัติของคนพิเศษ ผู้มีศักยภาพซ่อนอยู่ในตัว แถมคนแบบนี้ยังไม่ค่อยรู้ตัวเสียด้วยว่าตัวเองพิเศษ"  

หลายครั้งที่เรามักรู้สึกตัวเล็กเหลือเกินท่ามกลางผู้คน เรามองคนอื่น สิ่งอื่น ใหญ่โตไปหมด เมื่อมองเห็นอย่างนั้น จะรู้สึกตัวเองไม่เก่ง ไม่ดี ไร้ค่า ความเคารพนับถือในตัวเองหล่นฮวบฮาบ ทำให้สูญเสียความมั่นใจไปเลย และหลายครั้งก็ต้องเศร้าเพราะเรื่องเหล่านี้ อ่านหนังสือเล่มนี้แล้วก็รู้สึกได้กำลังใจ จากแง่มุมที่ผู้เขียนยกมาจากหมูตัวเล็ก บางทีเราห้ามไม่ได้หรอกกับความรู้สึกแบบนั้น (ที่มาเองราวกับความเคยชินอัตโนมัติ) แต่แง่คิดแบบนี้ก็อาจเป็นการให้กำลังใจตัวเอง เพื่อสู้กับความกลัวในใจเรา สู้กับความคิดที่เราสร้างขึ้นมาเอง อาจจะเหมือนกับพิกเลต ที่กลัวเจ้าเฮฟฟาลัมป์จนตัวสั่น ทั้งที่ยังไม่เคยเห็นเลยว่าเจ้าตัวเฮฟฟาลัมป์นี้หน้าตาเป็นยังไง