25 สิงหาคม 2554

วันที่ยังไม่อยากกลับบ้าน

ยังไม่อยากกลับบ้าน
บางครั้ง ก็มักจะรู้สึกแบบนี้ รวมทั้งวันนี้ด้วย
และส่วนใหญ่เมื่อรู้สึกแบบนี้ มักจะอยากอยู่กับใครสักคน
และในวันแบบนั้น ก็มักจะต้องอยู่คนเดียวเสมอ (รวมทั้งวันนี้อีกเช่นกัน)

พักหลัง ไม่ได้รู้สึกแบบนี้เท่าไหร่นัก
เพราะความเหน็ดเหนื่อย เพราะระยะทางที่ห่างไกลกว่าเดิม ทำให้รีบกลับบ้าน
เมื่อตอนเรียนปี 4 จำได้ว่า เป็นช่วงที่รู้สึก ยังไม่อยากกลับบ้าน บ่อยที่สุด
อยากจะเถลไถล เล่นสนุกอยู่กับเพื่อน
จนแม่เคยแซว ว่าฟ้าไม่มืด กลับบ้านไม่ถูกหรือไง

บ้านก็คือบ้านเช่นเคย
เพียงแต่อยากจะอยู่ท่ามกลางสิ่งอื่นร่วมกับคนที่คุ้นเคยอีกสักหน่อยเท่านั้น
แต่วันนี้ทำได้เพียงอยู่ท่ามกลางสิ่งอื่นโดยลำพัง ปล่อยความคิดเปะปะไหลไปเรื่อย
เดินเปะปะ คิดอะไรเปะปะได้ไม่นาน ก็ยอมจำนน ขึ้นรถกลับบ้าน

คนที่ใจยังวนเวียนเรื่องยังไม่อยากกลับบ้าน ลงรถ เดินเข้าซอยบ้าน
อยู่ๆก็มีหมาน้อยผอมๆมอมแมม มาด้อมๆมองๆ
เรามันคนไม่รักสัตว์ ก็ออกจะกลัวๆ
มันวิ่งเหยาะ เดินป้วนเปี้ยนอยู่ไม่ห่าง
เดินไปด้วยกันจนถึงหน้าประตูบ้าน
มันก็แค่ เดินๆวิ่งๆอยู่ข้างๆ
แต่เราในตอนนั้น รู้สึกขอบคุณมันอย่างบอกไม่ถูก
เหมือนกับว่า โจทย์ของวันนี้ ที่อยากอยู่กับใครสักคนถูกคลี่คลายลงแล้ว
แม้ว่าจะเกิดขึ้นก่อนถึงบ้านเพียง 10 นาที

ขอบคุณอีกครั้ง แม้ว่าฉันจะบอกไปแล้วที่หน้าประตู : )



24 สิงหาคม 2554

YOU


you left me and start your new journey
to the place where I can only imagine
you look like a child under that hat
I hope a new shoe will suit you
at the river, I say goodbye to you for one last time
let the river takes you to wherever you want to go

A trace of you is a part of me
I kept you with me forever.