สมุดบันทึก

สมุดบันทึก กำลังจะหมดไปอีกเล่มหนึ่ง
ทุกครั้งที่ใช้จนหมดเล่ม เราจะรู้สึกถึงความสิ้นสุด และรู้สึกถึงการได้เริ่มต้นใหม่
ตัวหนังสือ เส้นสาย รูปภาพ ที่บรรจุอยู่ในนั้น
บอกเล่าเรื่องราวในช่วงเวลาสั้นๆ ที่หนังสือเล่มนั้นค่อยๆถูกใช้
หน้าแรก หน้าแล้ว หน้าเล่า จนหน้าสุดท้าย
มีเรื่องเศร้า มีเรื่องสุข มีเรื่องเครียด มีเรื่องยิ้ม มีคำบ่น มีคำคิดถึง มีวันยุ่ง มีวันว่าง
เมื่อเดินทางมาถึงหน้าสุดท้าย ก็ถึงเวลาบอกลาจากกัน
ฉันกำลังจะขึ้นเล่มใหม่ แต่ไม่ต้องเศร้าใจไป เพราะฉันจะเก็บรักษาเธอไว้อย่างดี
เธอก็เหมือนภาพสะท้อนของฉันในวันที่ผ่านมา...

Wanakorn, Road Less Travel

Wanakorn, Road Less Travel...

บนถนนสายที่ไม่ค่อยมีคนเดินทาง อาจจะดูเป็นเพียงทางผ่านของใครหลายๆคน แต่สำหรับบางคน ความหมายและความสำคัญของมันอาจไม่ใช่แค่จุดหมายที่สวยสดงดงาม

คนเรามีคำนิยาม "ความงาม" ที่ต่างกัน

หาดวนกร อาจจะไม่ใช่ชายหาดที่สวยจับใจ แต่ก็เป็นหาดที่เราประทับใจ เพราะความเงียบสงบ ความเป็นธรรมชาติ และเรื่องราวของการเดินทางที่เราเก็บเกี่ยวกันมา น้ำใจของผู้คนที่ให้เราอาศัยรถ โดยไม่กังขาความแปลกหน้า ระยะทางเดินเท้า 3 กิโลจากปากทางเข้า ทำให้เราซึมซับบรรยากาศ และทำให้เราจดจำช่วงเวลาเล็กๆ ที่เราเดินเท้า แบกข้าวของท่ามกลางต้นไม้ใบหญ้าข้างทาง ฝนตกปรอยๆ ลดพัดใบสนไหว แต่เราก็ร่าเริงใจเดินเล่นร้องเพลงท่ามกลางสายฝน ความตั้งใจ และอะไรทั้งหลายทั้งมวลรวมกัน ทำให้เราหลงรักความเรียบง่ายธรรมดาสามัญ แต่แสนจะเป็นธรรมชาติ ของ สถานที่เล็กๆ แห่งนี้

you give me a call...

เธอในวันนี้ กับเธอในวันนั้น มีบางอย่างที่เปลี่ยนแปลงไป แต่ก็ยังมีบางอย่างที่ยังคงอยู่
ฉันในวันนี้ กับฉันในวั้นนั้น มีบางอย่างที่เปลี่ยนแปลงไป แต่ก็ยังมีบางอย่างที่ยังคงอยู่ เช่นกัน
เราไม่ได้คุยกันมานานแค่ไหนแล้วนะ
ชีวิตที่วุ่นวายโลดโผนในโลกของเธอ พาเธอเดินไปไหนถึงไหน
เรื่องราวมากมาย เข้ามาให้เธอต้องรับมือ จนอาจลืมเรื่องเล็กๆที่เคยมีอยู่จริงเมื่อครั้งหนึ่ง
ต่างจากโลกที่หมุนไม่เร็วนักของฉัน ที่อาจจะยังไม่ได้พาฉันไปไหนไกลนัก
ไม่ได้พบเจอผู้คนมากมายนัก ไม่ได้โลดโผนโจนทะยานให้ตื่นเต้นกับชีวิตสักเท่าไหร่
ฉันเลย เหมือนกับว่า ยังคงอยู่ตรงนี้ ยังคงจำได้ในความรู้สึก แม้บางเรื่องราว จะเลือนลางไปตามกาลเวลา
ฉันคิดถึงเธอบางคราว ฉันพูดถึงเธอบางคราว ฉันนึกถึงอ้อมกอดของเธอบางคราว
และฉันดีใจ ที่วันนี้ฉันได้ยินเสียงเธออีกครั้ง แม้จะเป็นความดีใจที่ปนกับหลากหลายความรู้สึก
ฉันบอกไม่ถูกเหมือนกัน ว่าความรู้สึกนั้นมีส่วนผสมของอะไรบ้าง
ฉันไม่ได้โศกเศร้าอะไรกับการไม่มีเธออีกแล้ว ไม่ได้รอคอยอะไรอีกแล้ว
บางครั้ง ฉันแค่ต้องการจะยืนยันอะไรบางอย่างกับตัวเองเท่านั้น
ว่า ฉันได้ทำสิ่งที่ฉันตั้งใจไว้อย่างที่สุด และฉันทำได้
นั่นคือการเก็บเธอไว้ในพื้นที่พิเศษ ที่จะเป็นพื้นที่ของเธอโดยสมบูรณ์แต่เพียงผู้เดียว
และฉันยังคงเก็บไว้ ไม่เป็นไร แม้เธอจะมีพื้นที่แบบนั้นสำหรับฉันหรือไม่ก็ตาม
เคยบอกเธอไปเมื่อนานแล้ว ไม่รู้ว่ามันยังอยู่ในความทรงจำของเธอบ้างหรือเปล่า
เราไม่ได้คุยกันยาวๆมานานแค่ไหนแล้วนะ
และอย่างที่บอกแหละ ว่าเธอในวันนี้ กับเธอในวันนั้น มีบางอย่างที่เปลี่ยนแปลงไป แต่ก็ยังมีบางอย่างที่ยังคงอยู่...

วันที่ไม่ทำอะไร

ฉันตื่นมาในห้องที่ไม่ใช่ห้องของฉัน
ปวดหัวหนึบ และท้องไส้ปั่นป่วน
แสงแดด ส่องสว่างเข้ามาในห้อง
ฉันนอนนิ่ง พยายามนึกถึง สิ่งที่จำไม่ได้
ฉันลุกขึ้นมา ดื่มน้ำอุ่น และ เข้าห้องน้ำ
อาหารเช้าตั้งพร้อม เผื่อฉัน อยู่บนโต๊ะอาหาร
ฉันฝืนกินจนหมด เพราะน้ำใจของคนทำ
และกลับไปที่เตียงนอนอีกครั้ง
เจ้าของบ้านใจดี ปล่อยให้ฉันนอนอย่างเงียบๆ
ฉันหลับตา และผลอยหลับไป
ตื่นมาอีกครั้ง ก็เข้าสู่บ่ายที่ร้อนอบอ้าว
ฉันนอนพลิกตัวไปมา ฟังเสียงสิ่งต่างๆที่ขยับอยู่รอบข้าง
ฟังเสียงเพลงเบาๆจากวิทยุ ฟังเสียงฮัมเพลงตาม
ฟังเสียงเคาะแป้นพิมพ์ ฟังเสียงนกข้างหน้าต่าง
ฉันหลับบ้าง ตื่นบ้าง พลิกตัว เปลี่ยนท่านอน
ยามตื่น ก็ลืมตานอนมองเพดานอย่างสงบนิ่ง
ตัวโล่งๆ หัวหนักๆ สลับกันไป
เจ้าของบ้านเดินเข้ามาดูฉันเป็นครั้งคราว
หัวสมองฉันโล่ง ว่างเปล่า
เป็นวันที่ไม่ได้ทำอะไร และไม่อยากทำอะไร
แต่ฉันรู้สึกดี กับการไม่ต้องทำอะไร
นอนเงียบๆ ฟังเสียงใครเดินไปเดินมาอยู่ข้างนอกห้อง
ละอองของความไว้วางใจ อบอวลอยู่ในมวลอากาศ
ฉันอาจจะรู้สึกดี เพราะสิ่งนี้ก็เป็นได้

เจ้านกกระจิบ

นกกระจิบ สองตัวแอบกระโดด จิ๊บ จิ๊บ เป็นจังหวะ
ลอดซุ้มประตูเข้ามาในสนามหญ้าเล็กๆหน้าบ้านฉัน
ฉันจับตามอง แล้วเดินย่องตามมันเบาๆ กลัวมันจะตกใจบินหนีไป
มันไม่รู้หรอกว่า เมื่อวาน ฉันแอบได้ยินมันสองตัวคุยกัน
จุ๊กๆ จิ๊กๆ จุ๊บๆ จิ๊บๆ จุ๊กๆ จิ๊กๆ จุ๊บๆ จิ๊บๆ
มันคุยกันเสียงดัง ให้ฉันได้ยินว่า บางวันมันก็เบื่อที่จะขยับปีกบิน
มันเลย กระโดด จิ๊บ จิ๊บ ไปมา พร้อมกับกวาดสายตาหาอาหารบนพื้นหญ้า
และมันสองตัวอยากจะใช้สนามหญ้าเล็กๆหน้าบ้านเป็นที่ปิกนิคคุยกัน
ฉันดีใจ ที่จะได้เห็นเจ้านกกระจิบสองตัว มาที่บ้านฉันบ่อยๆ
จะได้นอนฟังเสียง จุ๊กๆ จิ๊กๆ จุ๊บๆ จิ๊บๆ จุ๊กๆ จิ๊กๆ จุ๊บๆ จิ๊บๆ
จะรอจนมันวางใจ แล้วขอฉันเข้าไปคุยด้วยคนนะ
อย่าเพิ่งบินหนีไปล่ะ...