ปล่อยเวลาเดินไปช้าๆ ที่กาดกองต้า...

นคร ลำปาง ... ไปลำปางคราวนี้ สนุกกาย สบายดี เดินเล่นก็เพลิดเพลิน ใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ที่กาดกองต้าเลยเก็บภาพมาให้ดูกัน

บรรยากาศเมืองเก่า ย่านกาดกองต้า

อาคาร หม่องหง่วยสิ่น อาคารเก่าแก่แบบขนมปังขิง มีลายฉลุไม้ทั่วทั้งอาคาร สวยมากๆ

อาคาร หม่องหง่วยสิ่น จากปากกาสู่แผ่นกระดาษ


ไข่ป่าว คล้ายๆไข่เจียว แต่แห้งและหอม หากินได้ที่กาดกองต้า

กินอาหารเหนือกันดีกว่า

กินอิ่มแล้วก็เดินเล่นริมสะพาน กำลังจัดงาน ขัวหลวงรัษฎา ครบรอบ 92 ปี พอดี


เดินจนเหนื่อย เลยนั่งพักริมทาง

เป็นการเดินทางที่ จิตใจได้พบอะไรที่แปลกใหม่ดี ได้พูดคุยกับคนที่นั่นหลายคน ได้พูดคุยกับผู้ร่วมทาง และได้พูดคุยกับตัวเอง
ช้าๆ ไม่รีบไม่ร้อน และไม่เบื่อ...

หน้าต่างบานนั้น

มองฟ้าข้างนอก จะเป็นอย่างไร
นั่งหงอยอยู่ริมหน้าต่างเหงา

ดูภาพนี้แล้วอดคิดถึง 1 ปีที่ผ่านมาไม่ได้
มีอะไรที่เปลี่ยนแปลงไปมากมายเหลือเกิน

ช่องหน้าต่างนั้น น่าจะยังคงเหมือนเดิม
แต่คนที่เคยนั่งมองมันอยู่ตรงนั้น

ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป...

เพราะ commonsense ของเรามันเป็นความคิดคนละชุดกัน

ในพื้นที่บางพื้นที่ มันเป็นอย่างนี้จริงๆ commonsense ของคนเราช่างไม่เท่ากัน และมันเป็นความคิดคนละชุดกันอย่างสิ้นเชิง

ขยันมาก ---- เว่อร์ ประหลาด
ชอบอ่านหนังสือ ---- จริงจังเกินไปไหม
เข้าห้องสมุด ---- จะขยันไปไหน เครียดจัง
มาตรงเวลา ---- ก็รอไป
มาสาย ---- ก็เป็นเรื่องปกตินี่
ทำงานเสร็จตามที่กำหนด ---- อย่าทำเร็วได้ไหม คนอื่นเขายังไม่เสร็จกัน
ทำงานเสร็จช้ากว่ากำหนด ---- เป็นเรื่องปกติของคนส่วนใหญ่
และอื่นๆอีกมากมาย

มันกำลังเกิดอะไรขึ้นบนโลกใบนี้
มันเกิดอะไรขึ้นกับมาตรฐานที่มันควรจะเป็น

และเมื่ออยู่ในที่แบบนี้ มั่นก็บั่นทอนเราเหมือนกัน...เหนื่อยจัง

นิทานที่เจอกันในมวลอากาศ

สายสัมพันธ์ของเรา ลอยอยู่ในมวลอากาศ
ฉันรู้จักเธอผ่าน เสียง ผ่านตัวอักษร
เราเคยพบกัน แต่เธออาจจะไม่รู้
แต่ฉันเห็นนะ ว่าเราสบตากัน เธอจะจำฉันได้ไหม
น่าตื่นเต้นเสมอ เมื่อได้เจอเธอโดยบังเอิญครั้งแล้วครั้งเล่า
ฉันมักจะคาดเดา ว่าเธอกำลังจะไปไหนนะ
และมักจะคิดไปเองว่ารู้นะ ว่าเธอกำลังจะไปไหน
แปลกดีไหมเล่า
จะเข้าไปทักเธอ ก็ไม่กล้า
กลัวว่าจะไม่ใช่เธอ ที่ฉันรู้จักผ่านเสียง และตัวอักษร
เพราะฉันจำหน้าเธอได้เพียงเลือนลาง ผ่านมวลอากาศ
แต่เมื่อเจอเธอทีไร ฉันว่าเธอต้องใช่คนที่ฉันคิดไว้แน่ๆ
บางทีเราก็ใกล้ แต่บางทีเราก็ไกล
เคลื่อนตัวไปมา ในมวลอากาศ ที่ล่องลอย

ชีวิต มันเปราะบาง

เมื่ออยู่กับความเปราะบางของชีวิต

เราอดคิดถึงเรื่องความตายไม่ได้

ในชีวิตนี้จะต้องเจอมัน เข้าใกล้มันสักกี่ครั้ง

ทั้งคนที่เรารัก และตัวของเราเอง

มืออุ่นที่เหี่ยวแห้งตามกาลเวลา

จับแน่นสั่นไปมา

สั่นสะเทือนถึงอีกมือ และอีกใจ

เวลาอายุขัย หรือกำลังจะหมดไป

ราวกับเดินอยู่บนเส้นด้าย

พร้อมจะปลิดปลิวไปตามสายลม

หายไป

หายตัวไป ในหลุมของกาลเวลา
หายตัวไป แม้ยืนอยู่ไม่ไกลจากสายตา
หายตัวไป ในขณะที่ทุกอย่างยังคงเดินหน้า
หายไป หายไป หายไป
ฉันค่อยๆหายไป
ราวกับไม่เคยมีเรามาก่อนบนโลกใบนี้...