เมื่ออยู่กับความเปราะบางของชีวิต
เราอดคิดถึงเรื่องความตายไม่ได้
ในชีวิตนี้จะต้องเจอมัน เข้าใกล้มันสักกี่ครั้ง
ทั้งคนที่เรารัก และตัวของเราเอง
มืออุ่นที่เหี่ยวแห้งตามกาลเวลา
จับแน่นสั่นไปมา
สั่นสะเทือนถึงอีกมือ และอีกใจ
เวลาอายุขัย หรือกำลังจะหมดไป
ราวกับเดินอยู่บนเส้นด้าย
พร้อมจะปลิดปลิวไปตามสายลม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น