เร้น

เร้น  : มนตรี ศรียงค์

ห่วงว่าใจหนึ่งดวงจะร่วงลา                    จึงคงคิดถึงประหนึ่งว่า
เธอยังอยู่ใกล้ใกล้เพียงปลายตา            เพียงคว้าสวมกอดมาพรอดคำ
เป็นคำรักคำเดิมแต่เริ่มแรก                  แอบแกวกน้ำใสอันไห้ร่ำ
มองฟ้ามืดคลี่ด้วยสีดำ                       ทรงจำช้ำบอบอยู่กรอบตา
โดดเดี่ยวดึกดื่น - คืนนี้                       ความทรงจำที่มี - ไร้ค่า
ซ้อนซ่อนเกยเก่ยอยู่ปลายตา               เอื้อมคว้าห่างไกลแม้ปลายมือ