สั่นคลอน...

ในยามที่จิตใจถูกสั่นคลอนด้วยความโกรธ ความไม่พอใจ จากคำพูดหรือการกระทำของใครบางคน เราไม่สามารถที่จะห้ามความรู้สึกโกรธได้ สิ่งที่เราทำได้คงจะเป็นเพียงการระงับอารมณ์ ควบคุมตนไม่ให้แสดงความโกรธเกรี้ยวไปตามแรงโกรธ และสำหรับเราสิ่งนั้นมักจะกลับมาตกค้างเกิดเป็นคำถาม ที่ไม่ได้รับคำตอบ วกวนคั่งค้างอยู่ในใจเสมอ ที่ยากไปกว่านั้น คือเรื่องๆนั้น มาจากพื้นฐานแห่งความหวังดี.... แต่จะให้เป็นเช่นไร เมื่อวิถีของเรานั้นต่างกัน มันช่างดูหยิ่งผยองเกินไปและลำบากใจเกินกว่าที่จะบอกออกไปว่า ความหวังดีนั้นเราไม่ได้ต้องการ
ได้ไปเจอ ข้อความหนึ่ง ที่ช่วยเราได้มากสำหรับเรื่องราวที่เกิดขึ้น เมื่ออ่านดู และเชื่อมโยงเข้ากับสิ่งที่เรารู้สึกและสงสัย มันก็ทำให้เราเข้าใจอะไรบางอย่างมากขึ้น อาจจะยังทำไม่ได้ทั้งหมด แต่เราจะพยายาม...

หมั่นตระหนักว่าชีวิตนั้นเหมือนฝัน
พึงลดความยึดติด และการผลักไส
พึงเจริญเมตตาจิตต่อสรรพชีวิต
พึงรักและกรุณาไม่ว่าผู้อื่นจะปฏิบัติต่อเธออย่างไร
สิ่งที่เขาทำนั้น ไม่มีความสำคัญมากนัก
หากเธอเห็นมันเป็นดั่งความฝัน
เคล็ดนั้นอยู่ี่ที่่มีเจตนาดีระหว่างฝัน
นี้เป็นประเด็นสำคัญ เป็นธรรมที่แท้จริง

จากหนังสือ เหนือห้วงมหรรณพ (The Tibetan Book of Living and Dying)
โซเกียล รินโปเช เขียน
พระไพศาล วิสาโล แปล