19 กันยายน 2551

วันนี้ไม่ใช่วันของเรา

วันนี้ไม่ใช่วันของเรา...
ตั้งแต่เช้าจนถึงเวลานี้ วันนี้เป็นวันที่ยาวนานมากเลย นานจนคิดไปว่าเหตุการณ์แย่ๆตอนเช้า มันเกิดขึ้นเช้าวันนี้ หรือเช้าเมื่อวานกันแน่นะ
ไม่ว่าเรื่องตลก เสียงหัวเราะ ความสนุกสนานในที่ทำงาน ของเพื่อนร่วมงาน ก็ยังไม่สามารถทำให้เรื่องแย่ๆที่ตกค้างอยู่ในใจหายไปได้
จนตกเย็น ฟ้าฝนก็ไม่เป็นใจ ฝนตก ฝนตก ฝนตก...
ทำอะไรก็ติดขัด ไม่ได้ดั่งใจซักอย่าง แผนการที่วางไว้ เป็นอันต้องยกเลิก
เมื่อทำอะไรไม่ได้ ก็ต้องกลับบ้าน บ้าน?...
นั่งรถเมล์ ปล่อยความคิดไปกับลม กับละอองฝน กับเสียงรถราฝนฟ้าที่ดังเหลือเกิน
แต่น่าตกใจ ที่เสียงความคิดฟุ้งซ่านสะเปะสะปะของเรามันดังยิ่งกว่า และยิ่งดังขึ้นดังขึ้น เมื่อนั่งรถผ่านเส้นทางสายเก่า ผ่านบ้านหลังเดิมที่คุ้นเคย ลมพัดผ่านหน้าไปหนึ่งวูบ ทำให้พลันคิดขึ้นมาว่า อะไรกันนะ ที่พาชีวิตเรามาไกลเปลี่ยนแปลงไปขนาดนี้ ถ้าเป็นเมื่อก่อน เราคงเดินลงจากรถและค่อยๆเดินผ่านร้านก๋วยเตี๋ยวเจ้าเดิม เดินเข้าซอยๆนั้นไป มองหาพระจันทร์ว่าคืนนี้มันอยู่ตรงไหน ก่อนจะไขประตูเข้าบ้าน อาบน้ำ กินข้าว และเข้านอน
แต่ตอนนี้ ลงรถคนละป้าย ไม่ต้องเดินเข้าซอย ไขประตูคนละบาน อาบน้ำ กินข้าว เข้านอน อาจคล้ายๆอย่างเิดิืม แต่มัน ไม่เหมือนเดิม...
เรารู้แหละนะว่า คนเราต้องเดินชนกับความเปลี่ยนแปลงอยู่ทุกวัน ถ้าไม่เปลี่ยนแปลง ก็ไม่ได้ไปไหนเสียที แต่ในเวลาที่เหนื่อยล้า ความเปลี่ยนแปลงก็เป็นเรื่องที่ทำให้จิตใจอ่อนไหว และอดกลัวมันไม่ได้ทุกที
เราเหนื่อย... เหนื่อยกาย กับปัจจัยภายนอก ฟ้าฝน การเดินทาง กับอุปสรรคที่ไม่เป็นใจ
เราเหนื่อย... เหนื่อยใจ กับความกังวล และปัจจัยภายในของตัวเอง ที่ไม่สามารถจัดการได้เสียที
ในภาวะแบบนี้ เราก็เก่งนักเชียว ในการโยงเรื่องทุกเรื่องที่คิดที่รู้สึกมากองไว้รวมกัน(แม้มันจะไม่เกี่ยวข้องกันก็ตาม)
หวังว่า...วันพรุ่งนี้จะดีขึ้น แล้วทุกอย่างก็จะผ่านไป หวังว่า...

1 ความคิดเห็น:

Sick Boy กล่าวว่า...

เราทุกคนต่างก็เคยมีความรู้สึกเช่นนี้กันทั้งนั้น โจ้คงช่วยอะไรจูนไมได้มากเพราะตัวโจ้เองก็กำลังเผชิญกับความเปลี่ยนแปลงอยู่เช่นเดียวกัน แต่โจ้เชื่อนะว่า คนเราต้องผ่านพ้นและยอมรับการเปลี่ยนแปลงต่าง ๆ ในชีวิตได้ และที่สำคัญเราเลือกที่จะยอมรับและจัดการกับความเปลี่ยนแปลงนั้นไปได้อย่างไร ตามที่เราต้องการ มีอะไรที่โจ้พอจะช่วยจูนได้ จูนบอกนะ อะไรที่พอจะทำให้จูนสบายใจขึ้นมาได้ จูนบอกนะ โจ้จะทำเท่าที่โจ้จะทำได้ ทุอยางจะผ่านพ้นไป เราจะผ่านความเปลี่ยนแปลงของแต่ล่ะคนไปด้วยกัน
ปล.ดูโตเกียวทาวเเวอร์แล้ว ชอบมากขอบคุณมากที่ยุให้ดู ไม่ได้ร้องไห้กับการดูหนังมานานแล้ว . . .