บนถนนที่หนาแน่นไปด้วยผู้คน
ผู้หญิงคนหนึ่งเดินผ่านฝูงชนขวักไขว่ไปอย่างเงียบๆ
ลงบันไดเลื่อนสู่อุโมงค์รถไฟฟ้าใต้ดิน
บันไดค่อยๆเลื่อนอย่างเชื่องช้าดิ่งลงสู่เบื้องล่าง
ได้ยินเสียงฝีเท้าตัวเองกระทบพื้นเป็นจังหวะ
เสียงดังสลับปะปนกับเสียงเครื่องปรับอากาศ
เหมือนจะเงียบ แต่ไม่เงียบ
ประตูบานเลื่อนปิดลง
หญิงสาวมองเงาตัวเองในกระจกฝั่งตรงข้าม
ภาพสีดำเคลื่อนผ่านบานกระจกครั้งแล้วครั้งเล่า
สถานีเแล้ว สถานีเล่า
ยาวนาน ราวกับ รถไฟขบวนนี้ จะไม่มีวันสิ้นสุด
ขบวนรถเคลื่อนตัวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว
การพุ่งทะยานของมันได้กระชากเอาอะไรบางอย่างของเธอไป
มันปลิดปลิว ล่องลอย ซวนเซ หาทางกลับมาไม่ได้
เหลือทิ้งไว้เพียงร่างที่ไร้การเคลื่อนไหว
มีเพียงสิ่งเดียวที่กำลังเคลื่อนที่
มันคือหยดน้ำเล็กๆ ที่ไหลออกมาจากขอบตา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น