หาทางกลับบ้าน

ฉันหลงทาง
ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน
เดินสะเปะสะปะไป
หวังพบใคร ที่จะเป็นบ้าน
จนแล้วจนเล่า
ได้แต่พบเพียงเพิงที่พักใคร
ไม่รู้จะไปอยู่ไหน
ไม่เคยพอใจ
ไร้ตำแหน่งแห่งที่ของตน

จนวันหนึ่ง
คนที่รู้จักฉันดี
เอ่ยปากประโยคนี้
โดนความจริงจนน้ำตาไหล
"เธอเอ๋ย...จงอย่าไปไหนไกล
ให้บ้านของเธอคือเรือนใจ
ยืนหยัด อยู่ได้ด้วยตัวเธอเอง"

***ขอบคุณมาก ฉันกำลังจะสร้างบ้าน แล้ววันนึงเมื่อบ้านนั้นเป็นของฉันอย่างแท้จริง หวังว่าคงมีเธอ มาเป็นแขกเยี่ยมเยือนกันเสมอๆ ขอบคุณเพื่อนรัก