นานๆที แต่ก็ประทับใจ กับละคร "ฝากหัวใจไว้ที่อุบล"

เมื่อวานได้มีโอกาสไปดูละครกับเพื่อนๆมา โดยปกติเราไม่ค่อยได้ดูละครเท่าไหร่ ไม่ใช่ไม่ชอบนะ แต่พลาดไป พลาดมา และบางที ก็ดันจัดลำดับความสำคัญของมันไว้ทีหลังการดูหนังนั่งคุยทุกที ก็เลยได้ดูไม่มากนัก แต่ก็จะมีเพื่อนเราคนหนึ่งที่หมั่นชวน และมักจะแนะนำละครที่ดีๆให้เราลองอะไรใหม่ๆทางด้านนี้เสมอ และล่าสุด เขาก็พาเราไปดู ละครเรื่อง "ฝากหัวใจไว้ที่อุบล" กำกับโดย นพพันธ์ บุญใหญ่ จัดแสดงอยู่ที่ พระจันทร์เสี้ยวการละคร สถาบันปรีดีพนมยงค์ สำหรับคนที่ดูละครไม่มากอย่างเรา ละครเรื่องนี้ทำให้เรารู้สึกสนุกมาก ชอบมากๆ และระหว่างทางก็ทำให้เราคิดถึง หวนระลึกถึงอะไรต่อมิอะไรมากมาย
ละครเรื่องนี้เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับ การเรียนรู้ค้นหาตนเองของเด็กชายคนหนึ่ง ชื่อว่าแดง ที่กำลังอยู่ในวัยเปลี่ยนผ่านจากวัยเด็กสู่ผู้ใหญ่ โดยเกิดเหตุการณ์ที่อยู่ๆ แม่ของเขาก็หายตัวไปจากชีวิตเขา ทิ้งไว้เพียงคำพูดสุดท้าย ที่บอกกับพ่อของเขาว่า "พาแดงไปทำฟันด้วยนะ" และพ่อของเขาก็ส่งเขาไปอยู่กับญาติที่เขาไม่เคยรู้จักมาก่อน ทีชื่อว่า น้าเปิ้ล ที่จังหวัดอุบล และที่นี่เองที่ทำให้แดน รู้จักและเข้าใจ เรื่องราวของความรักในมุมมองนอกเหนือจากที่ตนเคยรับรู้เข้าใจ
ตลอดเวลาที่นั่งดูละครเรื่องนี้อยู่ เขาเล่าเรื่องราวกับเรากำลังดูหนัง coming of age เท่่ห์ๆอยู่ซักเรื่อง วิธีการเล่าเรื่องน่ารักมาก ตัวละครมีบุคลิกแปลกๆ พิสดารหน่อยๆ แต่คนเราก็มักมีความแปลก ความเพี้ยนแบบนี้ซ่อนอยู่กันทุกคนมิใช่หรืู่อ ดูไปก็นั่งยิ้ม นั่งหัวเราะ ไปกับมุขตลกน่ารักๆที่มีอยู่อย่างพอดิบพอดีตลอดทั้งเรื่อง ทุกตัวละครเล่นดีมากๆ โดยเฉพาะ น้าเปิ้ล (แสดงโดย คุณ ปานรัตน กริชชาญชัย) เล่นได้ทุ่มทุนสร้างมาก ดูไปดูมากก็จะรู้สึกชอบตัวละครทุกๆตัว ดูแล้วมีความสุข และ มีความหวัง แม้ชีวิตมันจะเศร้าก็เถอะ
รายละเอียดบางอย่างของละครเรื่องนี้ ทำให้เราหวนนึกถึง ชีวิตตอนเป็นเด็กๆ บทเพลงฝรั่งเก่าๆ ชีวิตง่ายๆสบายๆของเรา ในตอนที่ยังเป็นเด็ก คิดถึงบ้านเก่า คิดถึงแก๊งเพื่อนบ้านที่เคยเล่นซนกันมา คิดถึงเวลาแม่พาไปไหนต่อไหนตอนเด็กๆ คิดถึงจินตนาการของตัวเองที่เคยแต่งเรื่องเอง แล้วให้ตัวเองรับบทเด่น คิดเองเล่นเอง ว่างั้น... ที่คิดๆมา เกี่ยวกันกับละครรึเปล่าไม่แน่ใจ แต่มันก็พาเรากลับไปหวนระลึกถึง Good Old Dayน่ะ เติบโตมาได้จนถึงตอนนี้เนอะ ก็ต้องเติบโตกันต่อไป และมันยังคงยากอยู่เสมอ ในการที่จะเข้าใจตนเอง และเข้าใจคนอื่น... แต่มันก็น่าจะเข้าใจได้ในสักวันนะ