บางเรื่องราวที่เราเคยตั้งใจไว้ว่า เป็นสิ่งพิเศษ และจะไม่มีวันลืมสิ่งนั้น
แต่วันนี้ กลับมานั่งนึกถึงมัน แต่กลับเลือนลางเต็มที หรือนี่คือ "ความทรงจำหมดอายุ"
จำได้ว่า เคยเขียน บันทึก บางสิ่งบางอย่าง เพื่อรอที่จะมอบให้กับคนคนหนึ่ง
วันนี้ กลับนึกไม่ออกจริงๆ ว่า สมุดเล่มนั้น มีอยู่จริงหรือเปล่า
หรือเปลวแดดไอร้อน ทำให้ฝันกลางวันถึงเรื่องราวเก่าๆ
บางวาบ ก็รู้สึกว่า สมุดเล่มนั้น มีอยู่จริง และเราได้มอบมันให้กับเขาไปแล้ว
แต่บางวาบ ก็รู้สึก เหมือนสมุดเล่มนั้นยังอยู่กับเรา หลบอยู่ในซอกกล่องใบใดใบหนึ่ง
มันมาเป็นห้วงๆ เหมือนคนความจำเสื่อมในละคร
จนตอนนี้ ยังนึกไม่ออกเลย ว่า สมุดเล่มนั้น เป็นเพียงนิยายในอากาศ หรือ เป็นความทรงจำลึกซึ้งที่เคยเกิดขึ้นจริง เมื่อหลายปีก่อน...
ทั้งๆที่ตั้งใจไว้แล้วแท้ๆว่าจะไม่มีวันลืม แต่ตอนนี้กลับกำลังจะหลงลืม
ที่น่าตกใจคือ มันมาเร็วกว่าที่เราคิดมากนัก
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น